Aye

Ma pîya qisey kerdêne. Hetêkê telefonî de a, heto bîn de ez. Ge-gane -eke rewşe dest bidayêne- ne kilmek ne zî dergûdila, hema winî ma qisey kerdêne. Panc şeş serran de reyêk ma qisey kerdêne. Aye rasterast nêvatêne partîye senîn a? Aye vatêne: “Şîrketa to senîn a? Embazê to senîn ê? Ti senîn ê? Wina pêde şîyêne. Mi zî cewab dayêne aye. Bi kilmî rewşe erjnayêne.

Mi ge-ge dimilkî ge-gane kurmancî, tay bo zî bi tirkî tey qisey kerdêne. Aye huyayêne û vatêne: “Bi çi ziwanî qisey kenê bike, ez to ra fam kena”. Mi xo bi xo vatêne: “Ya reb! Na çi şîrînî ya wina”! Ez zêde bîyêne zerrîweş. Mi no vatişê aye ra tahmêko cîya girewtêne. Nê vatişanê aye ra pey êdî mi o tahm qet tahm nêkerdo.

Ma ameyêne peynîye. Ganî telefonî padî. Labelê ney. Ez vindertêne ke aye telefonî pado. Ney. Aye zî telefon panêdayêne. Wina yew wext vîyartêne. Badû cû ez huyayêne. Erê aye zî huyayêne. Mi vatêne: “Telefonî pade”. Aye vatêne: “Ney. Ti telefonî pade”. Ma pîya fina huyayêne. Peynîya peyêne mi vatêne: “Ma pîya telefonî padê, beno”? Aye vatêne: “E, beno”.

Mi telefon padayêne. Labelê nêzana ayê zî hemwext telefon padayêne yan ney.

A maya min a. Îmxan yan zî Îmik labelê ma ci rê bi kilmî vatêne Îmê.

Reya peyêne ke mi telefon akerd; mi rê vatêne: “Bîya felc”. Mi vat: “Telefonî bidîn ci. Ez do tey qisey bikera”. Fina vatêne: “Bîya felc, nêeşkena qisey bikera”. Fina mi vatbî: “Telefonî bidîn ci”. O wext aye zî fam kerdibî û vatibî: “Telefonî bidêne mi”.

Wexto ke telefon day ci, ziwanê aye abîye. Reya peyêne ma yewbînî de qisey kerd. Dejêko nêyeno tarîfkerdene wenişt zerrîya mi ser.

Bi hêvîya welatêkê azadî de pîya ciwîyayîşê mayekan û lajekan…

Hîkaye henda ya.

Eke ame famkerdene, ma xîret bikerê ke mayeya pîle rew bireynî û mayeya bîyolojîk reyde weşîya xo bi hewayêkê azadî ravêrnî.